الزامات عقد ودیعه در قانون مدنی
ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد برای آنکه آن را مجاناً نگاه دارد
الزامات عقد ودیعه در قانون مدنی _به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی خبرگزاری میزان، ودیعه در لغت به معنای آنکه پولی یا مالی به امانت سپرده شود.
عقد ودیعه آنگونه که در ماده ۶۰۷ قانون مدنی آمده است یعنی نگه داری مجانی مالی که شخص پیش فرد می‌سپارد.
در ماده ۶۰۷ قانون مدنی آمده است ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می سپارد برای آن که آن را مجانا نگاه دارد. ودیعه گذار مودع و ودیعه گیر را مستودع یا امین می‌گویند.
حال در اینجا سوالی پیش می آید که آیا مال غیر را می‌توان به امانت داد؟ در پاسخ باید گفت بله طبق ماده ۶۰۹ قانون مدنی، اما به شرط آنکه شخص صراحتاً یا ضمناً اجازه این عمل را داشته باشد، پس می تواند برای حفاظت بیشتر آن را به دیگری تودیع کند.
ماده ۶۰۹ ـ کسی می‌تواند مالی را به ودیعه گذارد که مالک یا قائم مقام مالک باشد و یا از طرف مالک صراحتا یا ضمنا مجاز باشد.
همچنین در عمل ودیعه سپردن باید صورت پذیرد و امین نیز لازم است قبول آن را چه در عمل چه در بیان اعلام کند.
حال چنانچه کسی وارد رستوران شد و پالتوی خود را به چوب رخت آویخت، یا در استخر لباس خود را در کمد گذاشت، آن عمل سپردن محسوب نمی‌شود.
ودیعه باید مجانی باشد. در غیراین صورت عقد ودیعه نخواهد بود، بلکه نوعی اجاره دادن است و شخص امین در این حالت اجیر محسوب می‌شود. اما اگر پاداشی در ضمن عقد برای حفاظت از مال قرار داده باشند، این اجرت، اجرت امانت‌داری تلقی نمی‌شود.
برای صحت عقد ودیعه، طرفین عقد باید اهلیت برای معامله داشته باشند. بنابراین اگر شخص محجور، مالی را به ودیعه بسپارد، این عقد صحیح نخواهد بود و امانت‌گیرنده، ضامن مال خواهد بود، تا اینکه آن را به ولی یا قیم محجور مسترد کند.
